عيد غدير خم

 سحـرشوري زعرش اندر جهان پيوسته مي آيـد

                                     

                                           نـسيــم گـل ز گلــزار  ولا  يـك شـنـبـه مــي آيــد

 

خدا فرمــود بر  " روح القدس "  آن پيـــك نـام آور

                                     

                                           بـه پـيـغـمـبـر بـگو ابلاغ حق سر بسته مــي آيــد

 

كـه بـگـشـا مُهـر " بَلـِّغ " را و آنچه بوده از " اُنزِل"

                                       

                                           بـه يـارانت كه از " حج وداع " بـا دستـه مــي آيــد

 

حديث " كـُنتُ مولا " را پـيـمـبـر هـديه داد آن روز

                                    

                                           به كـل كاروان كـــزحج چنان دل خسته مــي آيـد

 

بيان فرمود : اي مردم! علي مولاست بعد از مـن

                                       

                                           كه هر كس با علي باشد بدان وارسته مــي آيـد

 

ادامـه داد پـيـغـمـبـر ، خـداونــدا ! بزرگش كـــــن

                                       

                                           خَـدوم اين وصـيّ ام را كـه او شايسته مــي آيــد

 

خـدايـا خـشـم كـن اكـنـون بـه نـامردان نا بِخْـــرد

                                      

                                           به ناكث،مارق و قاسـط كه او دل بسته مــي آيـد

 

خــدايــا ! يــار بــاش اينــك بـه يـاران  وفـــادارش

                                     

                                           كه خوشبختي كنون برجمعشان آهسته مي آيد

 

كنون عيداست وشادي وشعف در عالم هستي

                                     

                                           بر اين مردم اميري چـون علـي بايـسته مــي آيــد

 

مـبـارك بـاد ايـن عـيــد بـزرگ بــر ایـن مسلمـانان

                                     

                                           " انالو " را  بـگـو  شادي ، كنـون دانسـته مي آيـد

                                     

            حاج محمّد انالوئي دبير ادبيات فارسي-چادگان

 

دو بیتی

عزیـزان ، دوسـتان ، همسایگانم        ز دنیا داغدار اسـت جسم و جانم

وفـا از ایـن سـرای غـم نـدیـدنـد        نـه شاهـان و نـه مـظـلومان عـالم

                                                     

                             ***************

به هرگل بنگری عشق و جنون است        زپیدایی چه حاجت بر عُیون است

مـــگـر نــابــخــردان کـور دل را        که گرصدچشم باشدهم زبون است

                                                                                                                         **************

 

قــضــای آسـمـان جـنـگـی ندارد         تـو می دانـی کـه او رحمی ندارد

چـو فـرمـان است بـر جایی بتازد         دم عـیـسـی تـوان بـخشی ندارد

                                                       

                              **************

 

بـهـار زنـدگــی امـیّـد واری است        اگـر امـیّـد نـبـود زندگی چیست؟

نشاط زندگی عشق و امید است       اگـر نـبـود هـمـانـا آدمی  نیست

                                                         

                             **************

 

اگـر خـواهـی بـه دنـیا نـام نیکت         که هم ،دردی است برجان رقیبت

تـمـام کــارهــا بــهــر خــدا کــن         خدا خود می کند هر جـا عزیـزت

                                       

               

                          حاج محمّد انالويي دبير ادبيات فارسي شهرستان چادگان

ماه بهمن

   خیــــــــز و بیا جــــــــان من                                          هـــــــمدل و پیمـــــــــان من

 

   آمـــــده مــــــــاه ظفــــــــر                                          بیـــــــــا و بنـــــــــما نــــظر

 

   مــــــــاه گـــــل لالــــــه ها                                          اشـــــــــک غـــــــم و نـاله ها

 

   بســـــــکه جگرهــــــا دریــد                                           خــــــنجر شــــــاه پلــــــــید

 

   ســــــــــرو قـــــــدانی جوان                                          خفـــــــــــته به خــاک سالیان

 

   کـــــــرده روان جوی خــــون                                          بر همــــــــه جا شـــــــاه دون

 

   چـــــــــشم به ره مـــــادران                                           خــــــون جگرند همـــــــسران

 

   طفـــــــل یتیــــــم بی شمار                                            مــــــــــانده در این روزگـــــار

 

   زیــــــــــن ستــم و جور شاه                                           نــــــــــاله ی مردم پگـــــــاه

 

   بر شــــــــــــــده تا شـامگاه                                            مــــــــــرگ به نیرنـــــگ شاه

 

                                                      محمد انالوئی دبیر ادبیات فارسی دبیرستان شریعتی چادگان

بهار دانش اموزان

 

معـطر شد مشام جـان که ایـنجـا روح می آید                    به سوی مردم از معبــد جنـــــاب نوح می آید

 

خبرآمدکه بهمن شد زمین پر گشـت ازشادی                    که بلبل نغمه می خواند ز استـــــقلال وآزادی 

 

نسیم ازغیب می آورد همرا هش اشارت ها                     صفا می داد جان ها را از این رمز وبشارت ها

 

سلامی در طبق ها داشت اهدا کرد بر عالم                     زسوی حضرت سبحان کرامت هاست درعالم

 

نویــــــد فتح بود و شور وشیرینـــی و پیروزی                     به اطفال و جوانان در مـــــــــدارس رمز بهروزی

 

چنین روح الامین آن نامه ی حق را نمود آغاز                    که صد احسنت بادازحق به شاگردی که شد ممتاز

 

بهار دانش آموزان بُود خرّم چو مـمتاز اســـت                    زمان جلوه وناز اسـت چون اقبال دمساز است

 

به هرجاگفتن و خندیدن و شادی فراوان است                   که استعداد وهوش خوب به مانندبـهاران است

 

خداوند ارکرم بنمود می بخشد به هر انسان                    دل پاک واطاعت،عقل وحکمت،گویش واحسان

 

سزاوار چنین انــــــسان هزاران آفرین باشـد                     هم ازسوی خدا هم از مَلک هم از زمین باشد

 

بود ممتاز هم بر کشور و بر عالم و بر خویـش                   خداوندا سلامت ده بر این  افراد بیش  از پیش

 

مدارس هم اداره هم معلمها بسی خوشحال                  به خود بالند و می نازند ممتازان بـــــــس فعال

 

سلام ای دانش آموزان خوش ذوق فرشته سان               درودی گرم و پرشور اســــت از اعماق دل در آن

 

خجسته نامتان دایم،ستوده کیشتان تا حشر                  سر افـــــــرازی قرین زندگی باد، افتـــخار و بهر

 

به کامت باداین گیتی همیشه تاجهان باقیست               که این منشورخوشبختی سراسرکام وآزادیست

 

"انالو"را شعف در دل ازاین تابش ازاین کوشش                که ازتدریس فرسایش،مباهات اســت پیدایش

     

                                                        محمّد انالويي دبير ادبيات فارسي.دبیرستان شریعتی چادگان

شهر بم

 

اشعاری در قالب دوبیتی در باره ی زلزله ی:

     نـگو "بم" کوهِ غم  دریـــــــــای  خون است                   ندانی ماتـــــــــــــم و خون را که چون است

    فغـــــــان و یا حســــــــــــــــــــین و وامحمد                    همه افســـــــــــــوس و آه از حد بُرون است

                                                     **************

    چه گلهــــــــــایی که در حـــــــــــال شکُفتن                   به آه و نــــــــــالــــــــه و تسبــــــــــیح گفتن

    به ناکامی به زیر خـــــــــــــاک رفتـــــــــند                      که دل خـــــــــــــون است تا این حد شنـُفتـن

                                                     **************

    عجـــــب خشمی بُوَد خشم طبیــــــــــــــعت                  که بر پا کرد بی شــــــــــــــــک یک قیامت

    که فرزند و پد ر افــــــــــــــــتاده در خاک                          به زیر خـــــــــــــــاک رفـت آمال و حاجَت

                                                    **************

    چه مــــــــــــــادر ها فدای کودکــــــــــانند                        چه اطـــــــــــــــــفالی کـه الآن بـی زبــانـند

    نگاه حســترش در راه کـــــــــــــــــــــاخِر                         برادرها و خــــــــــــواهر ها چه ســــــــانند

                                                    **************

    الآ ای روزگــــــــــــــــــــار پُر صـــَلابت                              چه مــــــــــــی شد د یر می کردی شتــابت

    که اهـــــــل خانه همدیگر ببیــــــنند                              سپس اجــــــــــــــــرا کنی فرمان و کــارت

                                                   **************

    به شهر بم مصیــــــــــــبت در مصــــیبت                        فداکاری بُود رســــــــــــــــم طریقــــــــــت

    که سنگ و کوه همــــه می نالد از غـــــم                      ملائک هم بنـــــــــــــــــــــالد در حقــیقت

                                                  **************

    عزیزان ،هـــــــموطن، دلــــــجویی از تو                         نثارِ اشــــــــــک و هم دلســـــــوزی از تـو

    تَـســلّیِ دلِ مــــــــــــــــــــــاتـم   دلان را                       محبّــــت بی شمـــــــــــار ارسالی از تـو

                                                  **************

    شــــبی که شهر بَم در هـــــــــــاله ای بود                       فغــــــــــــان و ضجّـه در هرخـا نه ای بود

    ملائک با خــــــــــــــــدا هم نــــــاله بودند                        که هر خــــــــاموش هم چون لالــه ای بود

                                                  **************

    خدایــــــــا صبر ده مــــــــاتـم  دلان  را                             رهــــــــا گردان زغـــــــــــم افسردگان را

    "انـالـو" غـمگـــسـار و چـاد گـانــیسـت                           قبول فــــــــــــــــــــرما عزایِ چادگان را

                                                  **************

   

تقدیم از محمد انالویی دبیر ادبیات فارسی شهرستان چادگان درتاریخ 8/10/82

 

اعتراف

      

 

من که سرتا پا گناهم،وای من،ای وای برمــن               من که رسـوای جهـــــانم،وای مــن،ای وای بر من

من نکردم هیچ نیکی، در تمام طول عمــــــــر               پس کجا  هست جایــگاهم،وای من،ای وای برمن

من که خوبی کرده ظاهر،از برای شهرت خـود               عیـــــب ها  اندر  نـهانم  ، وای من ،ای وای برمن

می خورد چون موریانه،ریشه نخــل وجـــودم                زرد ، برگ  و  شاخـسارم ، وای من،ای وای برمن

من در این بحر توکل چون حبــــــــاب روی آبم                گه چنین و گه  چنـانم ،  وای  من، ای وای بر من

ناسپاسی کردم و غافـــل از آن"لاتقنطوا" من                مانده  در " قالوابلایم " ، وای  من  ،ای وای بر من

می خورد شــلاق بر اندام وجدانم که دایـــــم                بوده  اندر  خورد  و خوابم ، وای من،ای وای برمن

من که حاشا کرده ام عمری حقیقتهای عالم                پس  گرفـــــــــتار عذابم ، وای  من ، ای وای برمن

موی گشته راســت بر اندام من از بدسگالی                در  چنین حالت چه سازم، وای من،ای وای برمن

گریه بر احوال من مرغان عــــــــالم می کنند                 مانده  در  جهل مدامـــــــم،وای من،ای وای برمن

نامه ی اعمال و رویم گشته چـون شبهای ظلمت          پیش  دیوان  قضایـــــــــم   ،وای من،ای وای برمن

این همه از حرص و آز و غیبتم حاصـل شده                  من که  عمری  در  جفـایم ،وای من،ای وای برمن

پیش و پس،راهم نمانده خجلتم جلادمن شد               چـشـم هـا   بـر آسـمـانم ، وای من،ای وای برمن

تا که باران ترحــــــــم بارد از الطـــــــاف ایزد                   بل ؛ فرو  شــــــــوید گناهم،وای من،ای وای برمن

خنده برلب حاصل اشک فرو خشکیده ی من                 بین  خدایا  حـــــــال  زارم ،وای من،ای وای برمن

دستگیری کن ازاین شرمنده انسان و بده گوش             ناله  هایم،های هایـــــــــم،وای من،ای وای برمن

                                       این " انالو " تـــاب نارد از عذاب دوزخ تو                        

                                      بارالها کن رهایم،وای من،ای وای برمن

                            

                                                                                محمّد انالويي دبير ادبيات فارسي چادگان

اوّل مهر روز شادی

روز  آغاز  گل  و  شــــــــادی شد              وقـت سـرمســـــتی و آزادی شــــد

همه  جا  صف  کشـــیدند گل ها              پر شد از شـــــادی و شــــادی دلها

گل  بشارت گر صــبح ازلی است              گـل کـه از عـلم بـــــود تا ابدی است

سایه ی سرمـدی از عرش رسید              بـه هـمـه صـحن  مــــــدارس به وزید

همه جا بوی  گل  و  ریحــان شد              جـان مـا زنـده از  آن  فرمـــــــان شد

که معلم! به ســوی  مدرسـه  رو              دانـش آمـوز  و  مـعلّم  هـــــــــــر دو

پاک  و  پاکیــزه  و   شــــادی  آور              بـهـر  هـم  مونــس خــــــــوب و یـاور

اول  مهر  ،  روان  ســوی  کلاس              عشق  پـر کـــــرده هـمه بـوی کلاس

عشق و شادی همـه راشاد نمود              علم و دانـــش هـمه را  یــــــاد  نمود

باز  شد مدرســـه ها  با  شــادی             خـیـر  مـقـدم  بـه  هــــــمه  ارزانـــی

غصّه ها  رخت  فرو  بســت  زدل              شـادمـانـی  بـنـشـسـت  انــــــدر دل

ذکری  از  خالق  یکتا   بنـــــــمود              آن  معـلّــــم  که  پـر  از  شــادی بود

شادی  آورده  به  روح   هـــمگان              غـصّـه  را  پــاک  نمـود  از  دل و جان

دانش  آموز  طربـنــــاک    شـــده              خنده  بر  لـب  چو  گلِ  پـــاک شده

می وزد دم بـه دم از بوی بهشـت              به چنین جشن هم از سوی بهشت

گل ز گل می شکفد  در  دلشـان              خنده  بر  خنــده  بـود   بر   لبشــان

همه  جا  گل  همه را شادی بـاد              به  همه   لطـــــف   خـدا دادی   باد

شاد  گردید  "  انالو "   به  جهـان              هم  دعا گوی  شــــما  بــاد  در   آن

                                                 

                                                                             

ندای فریدن

                                                 

 

شعری در قالب قصیده و به وزن مفاعلین (u---)و در بحر هزج مثمن سالم در باره ی"فریدن" = (پرتیکان باستان) شامل: شهرستان فریدن، شهرستان فریدونشهر ، شهرستان چادگان، منطقه ی بو ئین و میان دشت تحت عنوان:

                                                     

                                                   

 

بدان،دُرجی است پراززرکه دردنیانـهان باشد                 ولی چون طلبه ی عطّار،خوش بوی جهـان باشـد

هویـــت دارد و تاریخ ساز و قهرمــــان پرور                     نژاد و  اصــــل  از   هر  دوره  از دورِ زمــــان باشــد

به زیرِ آسمانِ بیـــــکرانِ نیلــــــگون، آرام                      ولی پر قــدرت و  توفنده چون  شیرِ ژیــــان باشــد

به ماهِ آســمان ســــــاید، کلاهِ افتخـارش را                  که در شهــــنامه  با رستم قرِین  زیر کـــان باشــد

مکان بی بدیل اســت و شکوهِ تاجداران اســـت             چرا  که  زادگاه    کــــــاوه ی  آهنـــــگران   باشــد

بود نامش "فریدن" از "فریدون " برده ارثِ نام                  که صیت شهرت  ایران بدین بوم و مــــکان باشـد

چرا که از هزاران سال این خورشیدِ عالـــمتــاب              محلِ   مهرورزان  و  دلیــــــــران  و مهــــان باشـد

مر او را چار فرزندِ بَرومندی و دلــــبند اســـت                 "فریدونشهر"    "بوئین و فریدن"  "چادگان"  باشـد

سراسر خطه اش سر ســــبز و زیبا و جهـان آرا              محلّ  رشک   هر  زیبـــــــا  رخِ ابرو کمـــــان باشد

به نـــاز و افتخار سربُرد از  اوجِ فلــــک برتـر                    همه  کوهِ پر از برفـــــی که در فصــــلِ خزان باشد

هوایش سازگارِ کلِّ موجــــودات این عــــالم                نه،بل آن عالم و  هر کس که طـــــبعِ ساکنان باشد

پر از گلهایِ رنــگارنگ ، کوه و دامــنِ صـحرا                 چه زیبا لاله ها در  "دشت لاله " بی گمـــــان باشد

کشاورزانِ پر قدرت که " گنجِ شهرمان" هسـتند           نشان از گفته ی  پیغمر (ص) شــــیرین زبان باشد

"زکات علم نشرِ آن" بود آئـــینِ دیــــنِ ما                     دراین شغلِ شــریف ،پویا همان فرهنـــگیان باشد

همه خوبند از هر قشر و از هر صنــــف در اینجا              ولــــی  پرورده ی   دامان پاک  این زنـــــــان باشد

نگفتم من گزاف، این ها همه تصویرِ تــاریخ است           "نمونه مشتی از  خروارها" دایـــــم عیــــان باشد

                                ارادتمندِ هر فرد از "فریدن" تا ابد ایینـجاســت

                                "انالویی"دعا گویِ شما از چادگــــــان باشد

                               کنار "زنده رودم" تشنه و گریان و ســر گردان                    

                               چرا که ناتوان از علم و فنّ و از بیان باشـــــــد                

                                                                     

                                                                                       تقدیم به کمیته ی فریدن شناسی

                                                                     محمّد انالويي دبير ادبيات فارسي شهرستان چادگان

عهد الست

                                      

 

بــه ماه چارده مي مانـــــــي اي يار              دلـم دربنـــد توست مي داني اي يار

نـثــــــار دوســتان داري رخــــــت را              رخــــت از من چرا پـوشاني اي يـــار

مــن ازعهـدالست چشــــم انتظارم              بــــدان با من تو هم پـيمــاني اي يار

ســزاوار مــــن بــــي بــــال و پــر را              تو را وصل است چرامي راني اي يار

زدراه تــــو كنــــون ســـر بـر نـــدارم              و گــــر خــاكـم به سـر باراني اي يار

مــــــن دور از وصـــال چشـم گريـان              گــزارم عــمــر در هـــجراني اي يـــار

زخـاك راه  تو بــــر چشــــم مالــــم              اگــــر بـا مـن به آخــر مانــي اي يــار

مــن افـسرده از كــــوي و صـالــــت              نــگــردم  ور بـه قـهـرم رانــي اي يـار

و گــر در گـــور خوابــم تــا قيــامــت              بـه راهـت منـتـظر چشمــاني اي يار

بــــه امـــيدي كــه در روز قيـــامــت              بگيري دســت ايــن حيرانـــي اي يار

پس از مردن " محمد " را امــيد است              دوبـــاره از تــو گـيرد جـــانـــي اي يار

                                     "حاج محمّد انالوئی دبیر ادبیات فارسی.چادگان"