سخني با معلم شهيد


 



روزگاري بـاتو پـيمان بـستـم و اكنون شكستي     سالهـا همراه من بـودي ولـي اكـنـون گسستي

 

ديدي اين درياي خوف انگيـز گيتي را و رفـتـي      پس نـپـرسيدي چـرا با زورقـت در گِل نشستي

  

رفـتي و در بـوسـتانـي غـافـل از افـسـردگاني       رفتي و فرياد من ديـدي نـگـفتي با كه هستي

  

كاروان عمر راهـي سـوي حَـشر در پيش دارد      پس چگونه بي ثـبات ميثاق را با من تو بستي

 

يــاد داري روزگــار عــهـــد و مــيــثـاق كـهن را       رفـتـنـت گـفـتـن نـدارد لـكن اين قلبم شكستي

 

من ندانستم كه تا پايان بر اين پيمان نماني       ور نه از اول نمي بستم چنين پيمان كه بستي

  

شمع عمر مي سوزد و آخر شود پيمانه اش       مي روي تو سوي دلدار شادمان جاويد هستي

 

اي محمد ! حاصل گيتي فُسون است وفسانه       عشـق مي ماند به دنيا و وفـا و شـور و مستي

  

                  
                                                   "حاج محمّد انالوئی دبیر ادبیات فارسی.چادگان"

غزل بي وفايي

سحر ازاين نگاه تو كمي افسرده گرديــــــــدم                        


نـگاهت بي محبّت بود ، من جـرم تو بخشيدم


هـزاران وعـده در دل بـود تـا آيـــــــي كـنار من                          


مـن از بـد قولي با دل كمي شرمنده گرديــدم


به قول وفعل پاكان قديــــــم من متـّـكي بودم                       


ولي از قـول و فـعل تـو هـزاران بـار بـد ديـــدم


اميدم بود تا شايـد دم آخر كنـــــــــــي سازش                      


وفـا از تـو نـشـد حـاصـل چو رفتار تو سنجيــدم


دغل بازي و بد عهدي به جاي عهد وپيمان شد                       


مـن از بـد عـهـدي دوران مـثـال بـيد لرزيـــــدم


به دل گفتم كه تا شايد پشيمان باشي ازكارت                    


نگشتـي تـو پـشـيمان وز تو يكباره چرخيــــدم


مـعـمّـا شد براي من  معانــــــي وفــــــــاداري                         


مـعـانـي را نجستم من كلام از هركه پرسيـدم


پس از اين ، گـوشـۀ عزلت پناه امن دل باشــد                        


نـديـدم مـن وفـا از تـــو نـگاهـــم از تو دزديـدم


مـن از روي صـداقـت دوسـتـيها داشتم با خلق                        


نمي داني كه در پايان از ايـن كارم چه لغزيدم


نـبـود ايـن انـتـظار از تو كه باشي خنجري برّان                       


چوديدم خنجراكنون من به سريكباره چسبيدم


کـنـون مـن گـوشـۀ عـزلت گزيدم از ميان خلق                        


كـنـون آرام گشته دل زخوشحالي چه فهميدم


تــوكـّـل بـر خـدا دارد " انـالـو "از هـمه عالــــم                             


چـو كار از گريه افزون شد همه يكباره خنديدم

                

                            "حاج محمّد انالوئی دبیر ادبیات فارسی.چادگان"

 غزل اشك

ايـن كه از گـوشـۀ چشـمم ريـــــزد          حاصل  درد  دل  است مي ريــــزد


اشگ غماز و بسي پرده  در است           كـه  ز اعــمـاق وجــودم خـيــــــزد


غـم عـشق تـا بـه دلـم لانه نمـــود           همچو خار است به چشم آويـــزد


گـرجـدايـي زره عـشـق بـــــــــــوَد           اشـگ  هر چند  قوي مــــــي ارزد


كه ببار مونـس  شــــب هاي  دراز           زود تــا غــم ز دلـــم نــگـــريـــــــزد


اي طبيب! مرحم دل بي اثر است           كـه بـه مـژگان همه خون مي بيزد


چون كه غـم مـحـرم دل شد دايـم           چشم بـا راحت و خـواب بستيـــزد


طي شد اين عمر به بيداري شب            انـتـظار است در آن مي زيــــــــبد


شبرو عشق  كـه نـالد شبگيـــــر            ز دو چـشم جوي روان مي سـازد


سرو جان  را كــه  "  انالـو "  دارد            بـه  يـكي  غـمزۀ  تو مــــــــي بازد

 


                                                "حاج محمّد انالوئی دبیر ادبیات فارسی.چادگان"

زبان حال مادرشهيد والامقام،سردارسرافراز،مجتبي چادگاني پور

سرت نازم عـزيــزم ســنــبــل مـــن          قــدت نــازم عــــزیـــزم بـلـبـل مـن


بـهـاران زحـمـت سبـزت كـشـيــدم          نـچـيـدم گـل ز رويــت اي گـل مـن


                             **********                       


چـه شـبـهـا تـا سـحر بـيـدار مانـدم          بــرايـــــت حـرز بـودجّـانــه خـوانـدم


ز هـر ناليدنت قلبـم طـپـش داشـت         چــه امــيـدي بـه دل پـروردم آن دم


                             **********                       


جـــــمالــــت مـايـۀ آرامـشـم بـــــود         كـلامـت از بـــرايـــم دانـــشـم بـــود


نــگـاهـت رازهــا انـدر نـهـان داشت         بـه مـحـض ديـدن تـو دل خوشم بود

         

                             **********                             


نـگـفـتـي كيستــي ؟ نشناختم من         چـه آسـان از كـف خـود بـاختم من


تــو دُرّ ســر بـه مهر ، من غافل ازتو         درون آتـش هـجـر تـاخـتــــــــم مـن


                             **********                       


جــگـــر از دوريــت صــدپـــاره گـرديد         دلـــم در ايــن جـهـان آواره گـرديــد


نـدانـسـتــــــــم ز خـلـقـت رازهــا را         از ايــن مـاتـم دلـم يـكـبـاره لرزيـــد


                             **********    


تو در " جنـّـات عــدن و تـحت انـهار "        مــن از دوري تـو چـشـمان خـونـبـار


تـو خوشحال و  زني از شـوق فرياد         و مـن فـرسـودم  و هم پيـــرو بيمار


                             **********                      


نــشــان بـي نـشـان مـن كـجـايـي ؟       چـرا بـر پـرسـش حـالــــــم نـيايي؟


فــرامــوشــم نــمــودي تـا بـــه آخـر         نـبـود ايـن رسـم ، عـزيزم  با وفايي


                             **********                                                            

سـفـر كـردي ولـي دنـياي غم بــــود        مـــگر ايـن زنـدگـي بـهـر تو كم بود؟


به راهي رفته اي برگشتنت نيست         كه از دسـت دادنـت يـك آه ودم بـود


                            **********                  


تــو را قـامـت چـو سـرو ناز مي بــود         نگاهت بر دلم شمــشير مي سود


تـُـفـو بـر روزگار ايـن قــامتـت كشت         بــر آورد از سـر و از سـيـنـه ام دود


                             **********                        


تــو اي خــاك لــعـيــــن بي مــــروّت        چـگـونه در ربـودي مـا هـم از بـخـت


دريـدم از غـمش صورت همي رخت         زمين گیرزمانه گشته ام سخت


                             ***********


خـــداونــدا تـــو مـي دانـي غـــم دل         گل من سالهاست خوابيده در گِل


نــدارد طـاقـت غــم بــيــش از ايـنـم         عـنـايـت كـن صـبـوري در دلــم هِل


                                             **********                           


مـيـــان خـــانــه يـــــك آلالــه كــارم         نــــشــانـي از جـوانـي تــــــــو دارم


بـــراي ايـــنــكه يـــاد آري تــو مــا را         بـــه روز حــشــر آن را بـا خــود آرم

        

                             **********                     


هـميــشه مـي كشـم مـن انتظارت         دلــم يــك ذره اســت بــهـر نگاهت


ولـي دانـم مـيـسّر نيــست ايـن امر         بـــــمــانـــد ديــدار مـا روز قـيـامــت


                             **********                           


مقـام شامخـت " اعلي علـّيـيـيـن "         در آنـجـا روبــرو  بـا " حـورالـعـيــن "


نــبــاشـد هـر كـسي را اين مقامي         بـه جـز " السّابقون " قـربـانـي دين


                             **********                     


رسيـــده جايــگـاهــت در مـقـامــي         كـه " الأبرار " مـي نـوشـنـد جامي


مـــي نـــاب طــهـــوراي خــدايــــي          تـو مـي نـوشـي شـراب جـاوداني


                             **********                      


مــلائــك را نـبـــــــاشــد جاي آنـجــا         خــــلايـــق را نـبــــــاشـد راي آنـجا


خــدا دانـد كجـاست جاي شهيـدان         زنـنــد تـكـبـيـر و هـوي و هاي آنجا


                                                     **********                      


شهيـد راه حـق را يـك نشـان است         بـــري از آتــش و او در امـان اسـت


كـه زنــده اسـت تـا ابـد با نقل قرآن         مــرْ او را نـام نـيـكش بر زبان است


                             **********                                                


خــداونــــدا بـفـــــرمــا عـفــو  مــا را         هـمـان عـفـوي كـه دادي  انـبـيـا را


امـيـد مـا فقـط بـر رحـــمت تـوسـت         تـعـالـي ده تــو روح " مجتـبــي " را


                                                             **********              


" انــالــو " دارد از تــو الــتـماســــي         كـني يـك گوشۀ چشمي تماسي


شــفــــاعــت كـن بــه روز داد مــا را         سـبـكـتـر گــــردد از آلام پاســـــي


                                                "حاج محمّد انالوئی دبیر ادبیات فارسی.چادگان"

ادامه نوشته

غزل بازنشستگي

چـون ز تـدريـس كـنـارم بـردنــد         حاصل عمـر و بــهـارم بـردند


شــدم آمــاده كــار و كـوشــش         بي گمان پـاك به كارم بردند


فـكر من بود كه كارم هنر است          همچو منصور بـه دارم بردند


عـشق مـن بـود كتـاب و قلمـم          همه يكسربـه شـرارم بردند


حاصل عشق همه خون شدواشگ           كه زدل صبـر و قـرارم بـردند


عـمر سـودا شـده در فهم كتاب          همـه در نرد قــمـارم بـردند


حــاصــل آرزوي شــيـــريـــنــم          همچو مـجنون زخمارم بردند


چــون درخــتــي كـه تناور گردد          تـكه تـكـه سـوي نارم بردند


گرچه خشكيده نشدساقه و بن         بــر خـلاف دل زارم بـــردنـد


ز كـف مـدرسه چـون كاغذ پـوچ          چون كمي گردوغبارم بردند


رفت سي سال و " انالوئي " را          عـذرخـواهـانه كـنارم بردنـد

                                   

                                      حاج محمد انالوئي دبيرادبيات فارسي چادگان                                                                                 

                       

خال


هـــــر كــه دارد خـال دست            آن نـشـان دولــت است


هــــر كـــه دارد خـــــال پــا            آن نــشـان كربـــــــــــلا


هــــر كـــه دارد خــــــال رو            آن نــشان آبــــــــــــــرو


هـــر كـــه دارد خـال پـشت            مـي زنـد حـرف درشـت


هـــر كـــه دارد خــال ســـر            بـر خـلايـــــق تاج ســـر


هـــر كـــه دارد خـــال كــف            در بـهشـت اسـتاده صف


هـــر كــه دارد خـال چـشم             مي كند برهر كه خشم


هـــر كـــه دارد خــــــال دل            او نـمــي گـردد خجــــل


هــر كــه دارد خـال گـــــون            مي شود او سر نگــــون


هـركـه دارد خال گـــــــوش            مي كند جوش و خروش


چون مزاح است شـرح خال            معني آن هست محـــال


گـفـت " انـالــو " شـــرح آن            كـه حـقـيـقـتش مــــدان


پس مزاح است خوش مرام             والـسّلام خـتم كـــــلام

 

                                                 حاج محمّد انالوئي دبير ادبيات فارسي چادگان