غزل خندان

       من که خندان می روم ، دشمن نمی دانم چه سان  

      

       من که دل خوش بوده ام،دشمن نمی دانم چه سان

       مــن کــه رنــج تــلــخــی دار فــلــک سـنـجـیـده ام

      

       زیـن سبـب رنـجیده ام ، دشمن نمی دانم چه سان

       آن کــه دایــم  تــشـنـــهٔ خــــون  مـــن  آزرده  بــود       

      

       مـن بـرآن خـنـدیــده ام ، دشمن نمی دانم چه سان

       او سـعــایــت کــرد امــا طـــرفــی از کـارش نبـست         

      

       مـن کـنــون آســوده ام ، دشمن نمی دانم چه سان

       عاقـبت  نــادم  نــشد از شـیـطـنـــت بـــازی خـــود        

      

       رنـج کـارش دیــــده ام ، دشمن نمی دانم چه سان

       بـــارهــا  تـیـــرِ حــوادث  دشــمـنــم  پــرتــاب  کـرد         

     

        من بـه خون غلطیده ام ، دشمن نمی دانم چه سان

       بــــارهــا از پــشـت ، خـنـجـرخـــورده ام ازدسـت او         

      

       جـان سـلامـت بـرده ام ، دشمن نمی دانم چه سان

       پـس ســر انـجــام او به عـجـز و لابــه و در الــتماس         

      

       مـن بـراو بـخشـیــده ام ، دشمن نمی دانم چه سان

       یـــارب ازعــرش کـــرم بــخــشــا عــقــوبـتـهـای  مـا          

      

       ازگـنـــه شـرمـنـــده ام ، دشمن نمی دانم چه سان

       بــارالـهــٰا بــر " انــالـو " گـــوشــهٔ چــشـمـی نـمــا       

      

       شـاکـــرم تــا زنـــده ام ، دشمن نمی دانم چه سان

                                                                           

                                         "حاج محمّد انالوئی دبیر ادبیات فارسی.چادگان"

عشق مجازی

                                       

عــشـــق آهــسـتــه مــرا کـور نـمــود             روزگــارم  شـــب  دیـــجـــور نــمــود

ظــاهــرش افــعـی بــس زیـبــا بــــود              زهــر ایـــن مــار  مــرا کــور نــمــود

سـالـهـا عـمـر تـبــه گـشت وسـیــاه              جـهــل هــر روز بـه  مـن  زور نـمـود

شـــور و دیـــوانــگـی  و عـاشــقـیــم              از ســر لــج بـه نــظـــر نـــور نـمــود

کـــجــروی ، گــم شــدن و نـــابـودی              دفـــتــر شـــعــر مـــرا  گـــور نــمـود

جــهــل و نــادانــی  و بـی تـجــربگی              غـــول را  در نـــظـــرم  حــور نـمــود

پـــرفــریــب ، جــلـوه نــمـا ، جادویی              ظـــاهــری بـــود ، دلـم شـور نـمـود

عـمـر و سـرمایـه ام از دسـت بـرفـت              بــهـر مـن غـمـکـده ای جــور نـمـود

چـه خـوشی ، عاقـبتـش تـلـخی بود              نـکـبــت عــمــر مــــرا ســور نــمـود

قــامــت ســرو مـن از غــصّــه خـمید              کــم کــم ایـن زنــدگـیم عــور نـمـود

همچو موسی قَبَـسی خواست دلم               " رَبِّ اَرِنی " که در آن " طور " نمود

چـه بـگـویــم کـه زبــان سـوخت مـرا               آتـش سـیـنــۀ  مـن  صـــــور نـمـود

نه " انــالـو " هـمــه درتــاب و تـبــنـد               وادی اَیـــمَـــن بـــس دور  نـــمـــود

                                                      "حاج محمّد انالوئی دبیر ادبیات فارسی.چادگان"

غزل تقدیر

               

خـواسـتم خـاک ســرکــوی تـو بــاشـم که نشـد               

خـواسـتـم پـرتــوی از روی تــو بــاشــم که نشد

بــوی دلـکـش کــه تــو داری زسـرم هـوش ربـود                   

خـواسـتـم ساکن آن کوی تــو بـاشــم  که نشد

آن شــمــایــل کــه تــو داری بـــه دلــم آتـش زد                  

خواستم چشم شوم سوی تـو باشـم  که نشد

در ریــاکـاری دوران  شــده ام  شــهــرهٔ شــهـر                    

خـواسـتـم صدق شَرف سای تو باشم که نشد

زلــف خــم  در خــم  تـو دام گـرفـتـاری مـاست                   

خـواسـتم  شانه کش موی تـو بـاشم  که نشد

بـوی خـوش داری و عـالـم هـمـه پـروانـهٔ توست                   

خـواسـتـم شـمّـه ای از بوی تـو بـاشـم که نشد

حــیـف تـقـدیـر بـه دست مـن و تو ممکن نیست                 

تــا خــریــدار هــیــاهــوی  تــو بـاشــم که نشد

چــاره سـاز دل و دیــنـم نــظـر لـطـف تــو است                    

پـیـش چـوگـان قـضـا ، گوی تــو بـاشم که نشد

مـاجــرا کــم کــن و رحـمـی بــه دل زارم  کـــن                    

خـواســتـم نـازکـش خـوی تــو بـاشـم که نشد

عـشـق و شـوریـدگـی ماهمه ازصدق دل است               

خـواســتـم مست غزلـهای تــو بـاشـم که نشد

خـواسـتـم عــربــده جو، غاشیه کش ، بال زنان                 

هـمـه جــا مـحـوِ تـمـاشـای تــو بـاشـم که نشد

خـواسـتـم مِـهـر بـه ورزم بـه تـو ازعـمـق  وجـود                    

هـمـه جــا مـدح و ثنـا گـوی تـو بـاشـم که نشد

دامــن وصــل بـــلـنـد ، دســت مـن از آن کوتـاه                   

خـواسـتــم بــوسـه زن پـای تو بـاشــم که نشد

مــهربــــانــــا مـــبـــر  از یـــاد دل شــــیـــــدا را                     

خـواسـتــم حَــلِّ مـعـمّـای تـو بــاشــم که نشد

دســت در دامـــن مـقـصــود صــفــای تـــو زنـــم                   

مِـی زده عـاشـق هی های تـو بـاشـم که نشد

تـا عـنـایـت نـبــوَد سـعـی وعمـل هیـهات اسـت                

خـواسـتـم آب خــور جــوی تــو بــاشــم که نشد

مـــژده ای داد  ســــروش از تـو " انـالـویــی " را                     

خـواسـتـم آگــه از آن راٰی تـــو بــاشـم که نشد

                                                        "حاج محمّد انالوئی دبیر ادبیات فارسی.چادگان"