غزل تقدیر
خـواسـتم خـاک ســرکــوی تـو بــاشـم که نشـد
خـواسـتـم پـرتــوی از روی تــو بــاشــم که نشد
بــوی دلـکـش کــه تــو داری زسـرم هـوش ربـود
خـواسـتـم ساکن آن کوی تــو بـاشــم که نشد
آن شــمــایــل کــه تــو داری بـــه دلــم آتـش زد
خواستم چشم شوم سوی تـو باشـم که نشد
در ریــاکـاری دوران شــده ام شــهــرهٔ شــهـر
خـواسـتـم صدق شَرف سای تو باشم که نشد
زلــف خــم در خــم تـو دام گـرفـتـاری مـاست
خـواسـتم شانه کش موی تـو بـاشم که نشد
بـوی خـوش داری و عـالـم هـمـه پـروانـهٔ توست
خـواسـتـم شـمّـه ای از بوی تـو بـاشـم که نشد
حــیـف تـقـدیـر بـه دست مـن و تو ممکن نیست
تــا خــریــدار هــیــاهــوی تــو بـاشــم که نشد
چــاره سـاز دل و دیــنـم نــظـر لـطـف تــو است
پـیـش چـوگـان قـضـا ، گوی تــو بـاشم که نشد
مـاجــرا کــم کــن و رحـمـی بــه دل زارم کـــن
خـواســتـم نـازکـش خـوی تــو بـاشـم که نشد
عـشـق و شـوریـدگـی ماهمه ازصدق دل است
خـواســتـم مست غزلـهای تــو بـاشـم که نشد
خـواسـتـم عــربــده جو، غاشیه کش ، بال زنان
هـمـه جــا مـحـوِ تـمـاشـای تــو بـاشـم که نشد
خـواسـتـم مِـهـر بـه ورزم بـه تـو ازعـمـق وجـود
هـمـه جــا مـدح و ثنـا گـوی تـو بـاشـم که نشد
دامــن وصــل بـــلـنـد ، دســت مـن از آن کوتـاه
خـواسـتــم بــوسـه زن پـای تو بـاشــم که نشد
مــهربــــانــــا مـــبـــر از یـــاد دل شــــیـــــدا را
خـواسـتــم حَــلِّ مـعـمّـای تـو بــاشــم که نشد
دســت در دامـــن مـقـصــود صــفــای تـــو زنـــم
مِـی زده عـاشـق هی های تـو بـاشـم که نشد
تـا عـنـایـت نـبــوَد سـعـی وعمـل هیـهات اسـت
خـواسـتـم آب خــور جــوی تــو بــاشــم که نشد
مـــژده ای داد ســــروش از تـو " انـالـویــی " را
خـواسـتـم آگــه از آن راٰی تـــو بــاشـم که نشد
"حاج محمّد انالوئی دبیر ادبیات فارسی.چادگان"
