شعر و شاعری

گـوشه ی دنـج کلاس از هـمه جـا مــا را بـس     

             زیـن مکان شیطنت و مـکـر و دغـا ما را بس

مـن و هــم صـحـبـتـی درس وفـــا  دورم بــاد     

               چـون کـه از درس وفـا ، کـار ریـا مـا را بس

نـمره ی بیست بـبـخـشـنـد بــه افـــرادی خوب    

            مـا شده تـنـبـل و ایـن صفـر و صفا ما را بس

بــر در مـدرسه بـــنـشـیـن و تـمـاشـایـــم کـن

        حـسـرتـم بـیـسـت ولـی اشـگ جـفـا ما را بس

ای محصّل گله از نمره چه بی انصافی است     

          شـانـس مـا کـرده چـنـین شور به پا ما را بس

عـهـد کـردم کـه اگــر پـیـر شدم تـوی کـلاس    

           بـسـپـاریـد بــه خــاکــم ز وفـــا ، مـــا را بـس

عـهـد کـردم کـه وفـادار هـمـیـن صـفـر شوم   

           گـرچـه آزار دهـنـده اسـت بـه خـدا مـا را بس

نـه مـنـم مـانـده در ایــن مـدرسه بـا لـنگی پـا   

             شل و پت ، کور و کچل ، این رفقا ما را بس

ای خــدا مـردم از ایــن تـهـمـت تـنـبـل بـودن     

           مـا کـه هـسـتـیـم بـه تـقـدیـر رضـا مـا را بس

صفر بــا ماست چــرا آرزوی بـیـسـت کـنـیـم      

              زحـمـت و خـــون دل و آه و نـــوا مـا را بس

ای دبـیـرا ن ز در مـدرســه طــردم مکــنـیـد       

            تـــا ابــد تـجـدیـدی و اخـم بـه جــا مـا را بس

شده دولّا کـمـرم بـس که نـشستـم تــو کـلاس         

             سـود نـابرده و ایـن پـشـت دو تـــا مـا را بس

بعد از این مـی روم و سر بـه بـیـابـان بـنـهـم       

              درد خـود بـا کــه بـگویـم کــه بـلا مـا را بس

نـمـــره ارزانـیـتـان بـــاد و خــدا هــم حـافـظ      

            چـهـره بـارانـی و ایـن دست دعــا مـا را بس

هـم دعـا گـوی شـمـا بـنـده " انـالــو " هـستـم  

           خون دل می خـورم از دست شمـا مـا را بس

          حاج محمد انالویی دبیر ادبیات فارسی- چادگان