دو بیتی

عزیـزان ، دوسـتان ، همسایگانم        ز دنیا داغدار اسـت جسم و جانم

وفـا از ایـن سـرای غـم نـدیـدنـد        نـه شاهـان و نـه مـظـلومان عـالم

                                                     

                             ***************

به هرگل بنگری عشق و جنون است        زپیدایی چه حاجت بر عُیون است

مـــگـر نــابــخــردان کـور دل را        که گرصدچشم باشدهم زبون است

                                                                                                                         **************

 

قــضــای آسـمـان جـنـگـی ندارد         تـو می دانـی کـه او رحمی ندارد

چـو فـرمـان است بـر جایی بتازد         دم عـیـسـی تـوان بـخشی ندارد

                                                       

                              **************

 

بـهـار زنـدگــی امـیّـد واری است        اگـر امـیّـد نـبـود زندگی چیست؟

نشاط زندگی عشق و امید است       اگـر نـبـود هـمـانـا آدمی  نیست

                                                         

                             **************

 

اگـر خـواهـی بـه دنـیا نـام نیکت         که هم ،دردی است برجان رقیبت

تـمـام کــارهــا بــهــر خــدا کــن         خدا خود می کند هر جـا عزیـزت

                                       

               

                          حاج محمّد انالويي دبير ادبيات فارسي شهرستان چادگان

ماه بهمن

   خیــــــــز و بیا جــــــــان من                                          هـــــــمدل و پیمـــــــــان من

 

   آمـــــده مــــــــاه ظفــــــــر                                          بیـــــــــا و بنـــــــــما نــــظر

 

   مــــــــاه گـــــل لالــــــه ها                                          اشـــــــــک غـــــــم و نـاله ها

 

   بســـــــکه جگرهــــــا دریــد                                           خــــــنجر شــــــاه پلــــــــید

 

   ســــــــــرو قـــــــدانی جوان                                          خفـــــــــــته به خــاک سالیان

 

   کـــــــرده روان جوی خــــون                                          بر همــــــــه جا شـــــــاه دون

 

   چـــــــــشم به ره مـــــادران                                           خــــــون جگرند همـــــــسران

 

   طفـــــــل یتیــــــم بی شمار                                            مــــــــــانده در این روزگـــــار

 

   زیــــــــــن ستــم و جور شاه                                           نــــــــــاله ی مردم پگـــــــاه

 

   بر شــــــــــــــده تا شـامگاه                                            مــــــــــرگ به نیرنـــــگ شاه

 

                                                      محمد انالوئی دبیر ادبیات فارسی دبیرستان شریعتی چادگان

بهار دانش اموزان

 

معـطر شد مشام جـان که ایـنجـا روح می آید                    به سوی مردم از معبــد جنـــــاب نوح می آید

 

خبرآمدکه بهمن شد زمین پر گشـت ازشادی                    که بلبل نغمه می خواند ز استـــــقلال وآزادی 

 

نسیم ازغیب می آورد همرا هش اشارت ها                     صفا می داد جان ها را از این رمز وبشارت ها

 

سلامی در طبق ها داشت اهدا کرد بر عالم                     زسوی حضرت سبحان کرامت هاست درعالم

 

نویــــــد فتح بود و شور وشیرینـــی و پیروزی                     به اطفال و جوانان در مـــــــــدارس رمز بهروزی

 

چنین روح الامین آن نامه ی حق را نمود آغاز                    که صد احسنت بادازحق به شاگردی که شد ممتاز

 

بهار دانش آموزان بُود خرّم چو مـمتاز اســـت                    زمان جلوه وناز اسـت چون اقبال دمساز است

 

به هرجاگفتن و خندیدن و شادی فراوان است                   که استعداد وهوش خوب به مانندبـهاران است

 

خداوند ارکرم بنمود می بخشد به هر انسان                    دل پاک واطاعت،عقل وحکمت،گویش واحسان

 

سزاوار چنین انــــــسان هزاران آفرین باشـد                     هم ازسوی خدا هم از مَلک هم از زمین باشد

 

بود ممتاز هم بر کشور و بر عالم و بر خویـش                   خداوندا سلامت ده بر این  افراد بیش  از پیش

 

مدارس هم اداره هم معلمها بسی خوشحال                  به خود بالند و می نازند ممتازان بـــــــس فعال

 

سلام ای دانش آموزان خوش ذوق فرشته سان               درودی گرم و پرشور اســــت از اعماق دل در آن

 

خجسته نامتان دایم،ستوده کیشتان تا حشر                  سر افـــــــرازی قرین زندگی باد، افتـــخار و بهر

 

به کامت باداین گیتی همیشه تاجهان باقیست               که این منشورخوشبختی سراسرکام وآزادیست

 

"انالو"را شعف در دل ازاین تابش ازاین کوشش                که ازتدریس فرسایش،مباهات اســت پیدایش

     

                                                        محمّد انالويي دبير ادبيات فارسي.دبیرستان شریعتی چادگان

شهر بم

 

اشعاری در قالب دوبیتی در باره ی زلزله ی:

     نـگو "بم" کوهِ غم  دریـــــــــای  خون است                   ندانی ماتـــــــــــــم و خون را که چون است

    فغـــــــان و یا حســــــــــــــــــــین و وامحمد                    همه افســـــــــــــوس و آه از حد بُرون است

                                                     **************

    چه گلهــــــــــایی که در حـــــــــــال شکُفتن                   به آه و نــــــــــالــــــــه و تسبــــــــــیح گفتن

    به ناکامی به زیر خـــــــــــــاک رفتـــــــــند                      که دل خـــــــــــــون است تا این حد شنـُفتـن

                                                     **************

    عجـــــب خشمی بُوَد خشم طبیــــــــــــــعت                  که بر پا کرد بی شــــــــــــــــک یک قیامت

    که فرزند و پد ر افــــــــــــــــتاده در خاک                          به زیر خـــــــــــــــاک رفـت آمال و حاجَت

                                                    **************

    چه مــــــــــــــادر ها فدای کودکــــــــــانند                        چه اطـــــــــــــــــفالی کـه الآن بـی زبــانـند

    نگاه حســترش در راه کـــــــــــــــــــــاخِر                         برادرها و خــــــــــــواهر ها چه ســــــــانند

                                                    **************

    الآ ای روزگــــــــــــــــــــار پُر صـــَلابت                              چه مــــــــــــی شد د یر می کردی شتــابت

    که اهـــــــل خانه همدیگر ببیــــــنند                              سپس اجــــــــــــــــرا کنی فرمان و کــارت

                                                   **************

    به شهر بم مصیــــــــــــبت در مصــــیبت                        فداکاری بُود رســــــــــــــــم طریقــــــــــت

    که سنگ و کوه همــــه می نالد از غـــــم                      ملائک هم بنـــــــــــــــــــــالد در حقــیقت

                                                  **************

    عزیزان ،هـــــــموطن، دلــــــجویی از تو                         نثارِ اشــــــــــک و هم دلســـــــوزی از تـو

    تَـســلّیِ دلِ مــــــــــــــــــــــاتـم   دلان را                       محبّــــت بی شمـــــــــــار ارسالی از تـو

                                                  **************

    شــــبی که شهر بَم در هـــــــــــاله ای بود                       فغــــــــــــان و ضجّـه در هرخـا نه ای بود

    ملائک با خــــــــــــــــدا هم نــــــاله بودند                        که هر خــــــــاموش هم چون لالــه ای بود

                                                  **************

    خدایــــــــا صبر ده مــــــــاتـم  دلان  را                             رهــــــــا گردان زغـــــــــــم افسردگان را

    "انـالـو" غـمگـــسـار و چـاد گـانــیسـت                           قبول فــــــــــــــــــــرما عزایِ چادگان را

                                                  **************

   

تقدیم از محمد انالویی دبیر ادبیات فارسی شهرستان چادگان درتاریخ 8/10/82

 

اعتراف

      

 

من که سرتا پا گناهم،وای من،ای وای برمــن               من که رسـوای جهـــــانم،وای مــن،ای وای بر من

من نکردم هیچ نیکی، در تمام طول عمــــــــر               پس کجا  هست جایــگاهم،وای من،ای وای برمن

من که خوبی کرده ظاهر،از برای شهرت خـود               عیـــــب ها  اندر  نـهانم  ، وای من ،ای وای برمن

می خورد چون موریانه،ریشه نخــل وجـــودم                زرد ، برگ  و  شاخـسارم ، وای من،ای وای برمن

من در این بحر توکل چون حبــــــــاب روی آبم                گه چنین و گه  چنـانم ،  وای  من، ای وای بر من

ناسپاسی کردم و غافـــل از آن"لاتقنطوا" من                مانده  در " قالوابلایم " ، وای  من  ،ای وای بر من

می خورد شــلاق بر اندام وجدانم که دایـــــم                بوده  اندر  خورد  و خوابم ، وای من،ای وای برمن

من که حاشا کرده ام عمری حقیقتهای عالم                پس  گرفـــــــــتار عذابم ، وای  من ، ای وای برمن

موی گشته راســت بر اندام من از بدسگالی                در  چنین حالت چه سازم، وای من،ای وای برمن

گریه بر احوال من مرغان عــــــــالم می کنند                 مانده  در  جهل مدامـــــــم،وای من،ای وای برمن

نامه ی اعمال و رویم گشته چـون شبهای ظلمت          پیش  دیوان  قضایـــــــــم   ،وای من،ای وای برمن

این همه از حرص و آز و غیبتم حاصـل شده                  من که  عمری  در  جفـایم ،وای من،ای وای برمن

پیش و پس،راهم نمانده خجلتم جلادمن شد               چـشـم هـا   بـر آسـمـانم ، وای من،ای وای برمن

تا که باران ترحــــــــم بارد از الطـــــــاف ایزد                   بل ؛ فرو  شــــــــوید گناهم،وای من،ای وای برمن

خنده برلب حاصل اشک فرو خشکیده ی من                 بین  خدایا  حـــــــال  زارم ،وای من،ای وای برمن

دستگیری کن ازاین شرمنده انسان و بده گوش             ناله  هایم،های هایـــــــــم،وای من،ای وای برمن

                                       این " انالو " تـــاب نارد از عذاب دوزخ تو                        

                                      بارالها کن رهایم،وای من،ای وای برمن

                            

                                                                                محمّد انالويي دبير ادبيات فارسي چادگان

اوّل مهر روز شادی

روز  آغاز  گل  و  شــــــــادی شد              وقـت سـرمســـــتی و آزادی شــــد

همه  جا  صف  کشـــیدند گل ها              پر شد از شـــــادی و شــــادی دلها

گل  بشارت گر صــبح ازلی است              گـل کـه از عـلم بـــــود تا ابدی است

سایه ی سرمـدی از عرش رسید              بـه هـمـه صـحن  مــــــدارس به وزید

همه جا بوی  گل  و  ریحــان شد              جـان مـا زنـده از  آن  فرمـــــــان شد

که معلم! به ســوی  مدرسـه  رو              دانـش آمـوز  و  مـعلّم  هـــــــــــر دو

پاک  و  پاکیــزه  و   شــــادی  آور              بـهـر  هـم  مونــس خــــــــوب و یـاور

اول  مهر  ،  روان  ســوی  کلاس              عشق  پـر کـــــرده هـمه بـوی کلاس

عشق و شادی همـه راشاد نمود              علم و دانـــش هـمه را  یــــــاد  نمود

باز  شد مدرســـه ها  با  شــادی             خـیـر  مـقـدم  بـه  هــــــمه  ارزانـــی

غصّه ها  رخت  فرو  بســت  زدل              شـادمـانـی  بـنـشـسـت  انــــــدر دل

ذکری  از  خالق  یکتا   بنـــــــمود              آن  معـلّــــم  که  پـر  از  شــادی بود

شادی  آورده  به  روح   هـــمگان              غـصّـه  را  پــاک  نمـود  از  دل و جان

دانش  آموز  طربـنــــاک    شـــده              خنده  بر  لـب  چو  گلِ  پـــاک شده

می وزد دم بـه دم از بوی بهشـت              به چنین جشن هم از سوی بهشت

گل ز گل می شکفد  در  دلشـان              خنده  بر  خنــده  بـود   بر   لبشــان

همه  جا  گل  همه را شادی بـاد              به  همه   لطـــــف   خـدا دادی   باد

شاد  گردید  "  انالو "   به  جهـان              هم  دعا گوی  شــــما  بــاد  در   آن

                                                 

                                                                             

ندای فریدن

                                                 

 

شعری در قالب قصیده و به وزن مفاعلین (u---)و در بحر هزج مثمن سالم در باره ی"فریدن" = (پرتیکان باستان) شامل: شهرستان فریدن، شهرستان فریدونشهر ، شهرستان چادگان، منطقه ی بو ئین و میان دشت تحت عنوان:

                                                     

                                                   

 

بدان،دُرجی است پراززرکه دردنیانـهان باشد                 ولی چون طلبه ی عطّار،خوش بوی جهـان باشـد

هویـــت دارد و تاریخ ساز و قهرمــــان پرور                     نژاد و  اصــــل  از   هر  دوره  از دورِ زمــــان باشــد

به زیرِ آسمانِ بیـــــکرانِ نیلــــــگون، آرام                      ولی پر قــدرت و  توفنده چون  شیرِ ژیــــان باشــد

به ماهِ آســمان ســــــاید، کلاهِ افتخـارش را                  که در شهــــنامه  با رستم قرِین  زیر کـــان باشــد

مکان بی بدیل اســت و شکوهِ تاجداران اســـت             چرا  که  زادگاه    کــــــاوه ی  آهنـــــگران   باشــد

بود نامش "فریدن" از "فریدون " برده ارثِ نام                  که صیت شهرت  ایران بدین بوم و مــــکان باشـد

چرا که از هزاران سال این خورشیدِ عالـــمتــاب              محلِ   مهرورزان  و  دلیــــــــران  و مهــــان باشـد

مر او را چار فرزندِ بَرومندی و دلــــبند اســـت                 "فریدونشهر"    "بوئین و فریدن"  "چادگان"  باشـد

سراسر خطه اش سر ســــبز و زیبا و جهـان آرا              محلّ  رشک   هر  زیبـــــــا  رخِ ابرو کمـــــان باشد

به نـــاز و افتخار سربُرد از  اوجِ فلــــک برتـر                    همه  کوهِ پر از برفـــــی که در فصــــلِ خزان باشد

هوایش سازگارِ کلِّ موجــــودات این عــــالم                نه،بل آن عالم و  هر کس که طـــــبعِ ساکنان باشد

پر از گلهایِ رنــگارنگ ، کوه و دامــنِ صـحرا                 چه زیبا لاله ها در  "دشت لاله " بی گمـــــان باشد

کشاورزانِ پر قدرت که " گنجِ شهرمان" هسـتند           نشان از گفته ی  پیغمر (ص) شــــیرین زبان باشد

"زکات علم نشرِ آن" بود آئـــینِ دیــــنِ ما                     دراین شغلِ شــریف ،پویا همان فرهنـــگیان باشد

همه خوبند از هر قشر و از هر صنــــف در اینجا              ولــــی  پرورده ی   دامان پاک  این زنـــــــان باشد

نگفتم من گزاف، این ها همه تصویرِ تــاریخ است           "نمونه مشتی از  خروارها" دایـــــم عیــــان باشد

                                ارادتمندِ هر فرد از "فریدن" تا ابد ایینـجاســت

                                "انالویی"دعا گویِ شما از چادگــــــان باشد

                               کنار "زنده رودم" تشنه و گریان و ســر گردان                    

                               چرا که ناتوان از علم و فنّ و از بیان باشـــــــد                

                                                                     

                                                                                       تقدیم به کمیته ی فریدن شناسی

                                                                     محمّد انالويي دبير ادبيات فارسي شهرستان چادگان

عهد الست

                                      

 

بــه ماه چارده مي مانـــــــي اي يار              دلـم دربنـــد توست مي داني اي يار

نـثــــــار دوســتان داري رخــــــت را              رخــــت از من چرا پـوشاني اي يـــار

مــن ازعهـدالست چشــــم انتظارم              بــــدان با من تو هم پـيمــاني اي يار

ســزاوار مــــن بــــي بــــال و پــر را              تو را وصل است چرامي راني اي يار

زدراه تــــو كنــــون ســـر بـر نـــدارم              و گــــر خــاكـم به سـر باراني اي يار

مــــــن دور از وصـــال چشـم گريـان              گــزارم عــمــر در هـــجراني اي يـــار

زخـاك راه  تو بــــر چشــــم مالــــم              اگــــر بـا مـن به آخــر مانــي اي يــار

مــن افـسرده از كــــوي و صـالــــت              نــگــردم  ور بـه قـهـرم رانــي اي يـار

و گــر در گـــور خوابــم تــا قيــامــت              بـه راهـت منـتـظر چشمــاني اي يار

بــــه امـــيدي كــه در روز قيـــامــت              بگيري دســت ايــن حيرانـــي اي يار

پس از مردن " محمد " را امــيد است              دوبـــاره از تــو گـيرد جـــانـــي اي يار

                                     "حاج محمّد انالوئی دبیر ادبیات فارسی.چادگان"                                         

دریغ ازعمر

                               

  

  

   سوختم ياران من از ناســــــــــــازگاريهاي عمر          سوختم، فريــادها زين بي وفايي هاي عمـــر       

   لحظه ها آرام آرام مي گذشـــــــــت اما چه زود         آخرم پايان شد اين ناسازگــــــــــاريهاي عمر

   تا جوان بــــــــــــودم ، نبودم آگه از سـر وجود            رفت آن دوران شيرين ، با فغانــي هاي عمر

   آرزوهايي كـــــه پروردم چـــــو گل اندر وجود              گشت تاراج غمان اين خزانــــــــي هاي عمر

   آخر اي سيلاب عمر ، بهر خدا لخـــــتي درنگ           تا بسازم اشــــــــــتباهات و خرابي هاي عمر

   در تكاپويم كــنون از بهر ســـــــــــــامان وجود            نابسامانم هنوز از ناروايـــــــــــــي هاي عمر

   لحظه هايم صـــــــرف حيواني شد و انـــدر فنا           وه ، چه بيداد است ما را ناتواني هــــاي عمر

   عمر، سيــــــــلابي و پايابم شكـــــــيبايي در آن        يا كه غرق ورطه ي اين خودستايي هاي عمر

   چشم بينايي نبـــــــــــودم تا برانـــــــــــدازم نظر         در مسير هم سريع ريزه كاريهــــــــــاي عمر

   حاصـــــــــــل عمر جواني ، دسـت خاييدن مرا           آن كه هر كس را رسد در نامرادي هاي عمر

   حاصــــــل بعد از جواني ، اشـــگ باريدن مرا             باردش هركس به وقت خشك سالي هاي عمر

   نــــــــــــاله و فرياد آرامش مــــــرا در اندرون               آن كه آرامشگر است در بي پـناهي هاي عمر

   هر چه لذت بردم از عـــــــــمرم پشيماني فزود           آه ، از آن لحظه ي بي مـــــحتوايي هاي عمر

   چشم گريان ،اشگ ريزان،آتشم در سينه است       از فراز و از نشيب و ســــر گراني هاي عمر

   اي((محمد))اين جهان باهيچ انساني نــساخت        شاهداست تاريخ بربي عدل و دادي هاي عمر

 

                                                                         محمّد انالويي دبير ادبيات فارسي چادگان          

مرثیه

 

                                                

مرثیه ای در قالب((دوبیتی)) به وزن مفاعلین (u - - -) و در بحر هزج مسدس محذوف به مناسبت سالگرد مرحوم جعفر انالویی معروف به ( عباس آقا انالویی) اهل چادگان و کاشف داروی سرطان((زبان حال برادرانش))

  

     سحــــــــــــر عطر گل زیبا بر آمـد                       نسیــــــــمی از دل صــــــــــحرا برآمد

    چه پر کرده فضـــای چادگــــان را                       چو خورشـــــــــید از افــــق پیدا برآمد

                                        **************

    خـــــزان زود رس مــــی آیــــــــداکنون                     نـــــــــــوای غم دگر می بــــاید اکنـون

    دلـــم در سینه ام گردیده صد چاک                        صـــدای نالــــه ها می شـــاید اکنــــون

                                         **************

    صـــــــــدای بلبــــــــل شیدا برآمد                       ((کـه تنها رفت چـــون تنـــها بر آمد))

    بخـــــــوانید نغمه سوگ و عزا را                       کـــــــه جعفر رفــــــــــت امّا بر نیامد

                                        **************

    کــــــــنون ای یـــــادگار مادر من                          سیاه اســـت جامعه هــای پیــــکر من

    نمی گنــــجد غمت در خانه ی دل                       چه آســــــان رفتــی ای گل از بر من

                                        **************

    نمــــی آید صدای خــــــــنده ی تو                         سخنــــــــــهایِ امید بخشـــــــنده یِ تو

    ولی هر لحظه در کا شــانه ی من                        به گوش آید صــــــــــــدایِ نغمه یِ تو

                                        **************

    جهــــــان اندر دلم شـــوری ندارد                        ســـــــــــــــتاره در برم نــوری ندارد

    خدایــــــا کن صبورم در غــــم او                       دل من طاقــــــــــــت دوری نـــــدارد

                                        **************

    سـحر گاهان که من چشم انتظارم                        حـــــضورت را که من در خاطر آرم

    بــــــبارم سیل خــون از دیده هایم                        در این غم چــــشم خون و اشک دارم

                                        **************

    جــــوان بودم چو بودی در کنارم                         از آن دوران غمــــــــــی اصلا ندارم

    کنــــون پیرم ، کمر از غم خمـیده                       چو کوه غم کـــــــــنون در سینه دارم

                                        **************

    کنون با عکس تو در گفتـــــــگویم                         نگارین جامه هایــــــــت را بـــــبویـم

    به راهی رفته ای بر گشتنت نیست                      چه ســـــــــازم در کجایت من بجویم؟

                                        **************

    خداوندا رضایم بر رضـــــــــــایت                         بزرگــــــــی ها در این عالم سـزایت

    ((محمد)) اشــک ریزان در غم تو                       ســـــــــــروده این نوا را در رِثــایت

 

                                                      تقدیم از محمد انالویی دبیر ادبیات فارسی شهرستان چادگان

بسیجی

                                       

                            شعری به مناسبت تجلیل از مقام بسیجی تحت عنوان

                                      تویی از دوری گل اشک ریزان

   

 

     بسیــجی ، شاد باش و شاد مـــــی زی                           که بر کاخ ســـتم آتـــــــــــش بریـــزی

    بسیــجی ، راحـت از ظالــم بـــــگیری                               همــــانا در جــــهان مــــردم نــــوازی

                                                    **************

    اگر بیگانه ای این حرص و کین داشت                          که استهزا بر آییـــن و دیـــــن داشـــت

    به جـــــــوش آیــــد درون پیکرت خون                          تو را همچون عقاب اندر کمین داشــت

                                                    **************

    حراســــت از وطن اندیــــــشه ی تــــو                          جـــوانمـــــردی همیشـــه پیــــشه ی تو

    اگـــــــر دشـــــــــمن نمـــاید فکر باطل                          فـــــــــرود آید به مغـــــزش تیشه ی تو

                                                 **************

    الا ای مظـــــــهر ایــــثار و پیکـــــــار                             به فرق دشـــــمنان آتش هـــــــمی  بـار

    که تا هرگــــــــــــز عدو فرصت نیابـد                           کند بـــا مــــا نزاع وجنــــــگ وپــیکار

                                               **************

    تویــــــــی الگوی ایثــــــــار و شهادت                           مقـاوم تر بــــه هنــــگام اســــــــــارت

    رئو ف میهــــن و خصــــــم عدویــــی                           اشدّاء علــــــــــــی الکــــــــــفار راهت

                                               **************

    الـــــا ای حافــــــــــظ خون شهیــــدان                            امـــــــــانــــــــتدار راه ایــــن عزیزان

    به دل خونـــــــابه از  هجران معشوق                            تویـــــــی از دوری گــل اشک ریزان

                                               **************

    همــــــــــــــــانا برگ گلــها شـاد مانند                           نظــــــــــــر از غیب بر رفتـــار دارند

    بگــــــــیری خون بها از دشمـــن دون                            نظاره گر شــــــــــــــــهیدان تا معــادند

 

                                                                                  محمد انالوئی دبیر ادبیات فارسی چادگان

نماز

 

                                                 

    نمــاز اي بانــگ آزادي                         روان از تو هـــــــمه شادي

   تو گلبــانگ نكو كـاري                         به هر جا شــــــاديت  ساري

   تو رمز بــنده و خـــالق                        تو شــــــهد بنده و فــــالق

   ز تو جـــانها  همـه آرام                      نفــــوس بـــــد زتو هم رام

   عروج بـــندگاني تـــو                         روان زنــــــدگـــاني تـــو

   شراب مســــتي بي خود                  به كــــام بندگــــان از خود

   تو را چــون گل ببويم من                   به هر جايـــت بجـــــويم من

   تو دايـم مونـــــس مايي                    پناهــــــي ، آمــــن تنهايي

   شــــــبم آرام ار رويت                        شــــتابـــان صبح بر ســويت

   تويـــــي هم نردبان من                     تــــويي ورد زبــان مـــــن

   زبــــــــان درد فُرقتها                          نگين حــــكم قدرتــــــــها

   چو خواهــم با خدا گويـم                   مـــــقام قُرب او جـــويـــم

   در آن مســتانه ي مــستي               كه گـــيرم پيش او دســـــتي

   تو را ورد زبـــان ســازم                      اُبر اين بــــندگي نـــــــازم

   كه با تو عجز را گويــــم                      فناي خويــــش را جـــــويم

   زبانم با تـو گويا شـــــد                      وجـــــودم از تو پيــــدا شد

   نشــــايد زندگي بي تــو                    مبــــادم لحظه اي بـــــي تو

   ((انـــــالو))غرق نور تو                       دلــــش لبــــريز شـــور تو

     

                                                                                                     باتقديم احترام

                                                                                       محمّد انالويي دبير ادبيات فارسي

 

تخم مرغ

                                                   

   تخــــم مرغ اي مونــــس پيوســـته ام

                                        اي غــــــــــذاي روح دائم خســــته ام

   نــــي زديدار تو دلـــــشــــــادم ولـــي

                                        من زنــــاچاري به تـــو دل بســــته ام

   مدتـــــــي است آن يارديرين آشــنــــا

                                        گشتــــه كمياب وكمــــر بشكــــسته ام

   مي نــــدانم چون شدآن پيمــــان شكن

                                        روزگــــاريست از پي او گشــــــته ام

   مي نيــــــابم آن گل هر خـــانـــــه را

                                        از فراقــــــش منتــــظربنشستــــــه ام

   نيــــــك مي داند كه هروعــــــده غذا

                                        شــــــام وصبح وظهر پيمان بسـته ام

   نـــــــام نيــــــــكو دارد ودر شرح آن

                                        مــــاجراي او چنين بـــــنوشتــــــه ام

   آن"پنير"يــــار معلـــــم روزوشـــــب

                                        مدتي ازبي پنيري سفره ام را بسته ام

   حال دانشجويم واز بي پنيري ظهرها

                                        با غــــذاي لوبيا گرم آشنايي جسته ام

                                                           محمد انالويي-دوران تحصيل،دانشگاه آزاد شهركرد

مریم

                                             

         

   مريــــم!گل زيباي من اي باغ بــــــهشتم                     گرديد خدا يـــــــار من اي پاك سرشــــتم

   كــــردم زخدا آرزوي جلوهءمحــــــبوب                          ناگه زقضــــــــا داد خدا چون تو بـــهشتم

   اين زندگيم روضه ورضوان چوتويي تو                          شادم كه تويي ياور و هم مــونس وپشـــتم

   نه مـــاه شد وروز در ايــــــن بحر توكل                         گه يــــاربم ازمســــجد واز ديرو كـــنشتم

   فريـــــاد شد وآرزوي ورفـــــــت به بالا                           تا نخـــل تو از خـــاك بر آن عرش بكشتم

   نامــي كه زنيكان جـــــهان كرده خدا ياد                       در"مصحف"و"قرآن"و"ملائك"همـه گشتم

   تا نام تو را مادر عيـــــــسي مقــــــــدس                      با عشــــــق گزيدم كه بهين نــام  به هشتم

   اكـــــنون كه تويي نور بصر،راحت قلبم                         كندم دلم ازهرچه،هم از خوب وچه زشتم

   دارم به خدا شـــــــكراز اين نعمــت زيبا                        گـــرديد كويــــرم به گلــــستانم ودشـــــتم

   "م والف"از يــــاد نبر در همـــــه اوقات                          چــــــون بحر صــفا وكرم ولطـف نوشتم

   اين چامه كه شرح ملكوتي به جهان است                   در بـــــارهءآن نوگل خـــــندان بنوشــــتم

 

 

توضیحات)

 

شرحي درباره اين شعر:اولاچيزي كه در اين شعر مطرح است"قالب شعر غزل،وزن آن مفعولُ مفاعيلُ مفاعيلُ فعولن

(- - U/U - - U/U- - U/U- -).وزن شاد وضربي مي باشدوبحر آن هزج،مثمن اخرب مكفوف مقصور است.

كلمات با اشاراتي قابل توجيه است،از جمله:بهشت،گل،خدا،پاك سرشت بودن مريم ،عيسي(ع)،جلوه محبوب(ظهورخدا)قضا وسرنوشت،روضه(بهشت)،رضوان(نام فرشته اي كه دربان بهشت است)،توكل(ازدرجات عرفان ومراتب تكاملي انسان است)،مسجد(عبادتگاه مسلمانان است)، دیر(عبادتگاه مسیحیان)،کنشت(عبادتگاه امت موسی (ع))نخل(درخت خرما)كه در قرآن در هنگام تولد عيسي(ع)ومعجزهء بار آن اشاره شده است.نام حضرت مريم در قرآن در رديف نيكان وپيامبران ذكرشده است.مصحف(كتاب،قرآن،كتاب آسماني)،قرآن(كتاب مسلمانان ودستور اسلام كه توسط حضرت محمّد(ص)به جهانيان عرضه شده است.ملائك(جمع ملك،فرشته)،م و الف(مخفف محمد انالويي وبه نوعي تخلص رمزي به حروف در شعر)،چامه(نوشته،توصيف،البته به شعر)،شرح ملكوتي(شرح انسان هاي فرشته خصال)،نوگل خندان(استعاره از كودك،نوزاد)،گل خندان(گل تازه شكفته شده)،نوگل خندان(گل تازه شكفته شده).

 

در بخش قافيه،بكشتم:بكاشتم. به هشتم: بگذاشتم،قراردادم،نام اورا مريم گذاشتم. نوشتم:در هم نورديدم،به هم مخلوط كردم،با هم تركيب كردم. بنوشتم(از مصدر نوشتن). قافيهء مصراع اول شعر(مصراع مطلع)در مصراع دوم بيت دوم تكرار شده است كه نه تنها اين تكرار زشت نيست،بلكه زيباست و به اين نوع تكرار صنعت"ردالقافيه"گويند،كه نوعي هنر آوري است.مريم مقدس وعيسي هر دو از پاكان هستند كه آرايهء"مراعات ونظير"است .        

                                            با تقديم احترام   محمد انالويي دبير ادبيات فارسي شهرستان چادگان

دانشگاه آزاد

              

    به دانشــــــگاه آزاد پيــــــرگشــــتم                      از اين رنج وتعـــــــــب دلگــــير گشتم

    جوانـــــي داده ام مـــــــدرك بگيرم                       از اين بــــــــي اعتباري سيــــــر گشتم

                                              **************

    چقدر زحمت كشـــــيدم مـــانم اينجا                  دلم خوش بود درس مي خوانم اينـــــجا

    به امـــــــيدي كه شــــايد روزگاري                      بگيـــــــــــرم مدرك ليسانــــــــسم اينجا

                                             **************

    درآن روزي كه عشقم شعله مي زد                     بـــــــــراي درس خواندن نعره مي زد

    ندانســـــــتم ســـر از پادر ره درس                       كه دل چون بلبل اينـــجا چهچه مي زد

                                            **************

    تمـــــــام آرزوهـــــايم هــــدر شـــد                       تمــــــــــام حاصـــــــل درسم سمر شد

    صبـــــوري از برايم خون دل شــد                         برايـــــــــــم آرزوهايـــــــــــم شررشد

                                           **************

    شده درسم تمام بيكـــارم اي دوست                  زطعن دشمنان بيمـــــــــارم اي دوست

    زنــــندم هر كسي نيشخند وريشخند                 من از اين زندگــــي بيزارم اي دوست

                                          **************

    جــــوان بودم چو رنـــدان آمدم من                      پلنگ آسا به ميـــــــدان آمـــــدم مــــن

    كنــــــون پــــيرونزار ازپــــــافتاده                          كمر خم همــچو پيران آمـــــدم مـــــن

                                           **************

    اگر قبــــــلا به هر كويـم رهي بود                       اگـــــر كمـــــبود مدرك مـــشكلي بود

    کنونم ره در جـــــــايي نمــــــــانده                     كه قصدم وصل يك ســــر منزلي بود

                                          **************

    به دنبـــــال دل سودايي خــــــويش                    روان گـــرديدم اين راه از پس وپيش

    زخــــــار راه پايــــم آبله بســــــت                       زجــــــور روزگار دل گشته ام ريش

                                           **************

    خدايارحــــمت آوربر مــــن اكنون                        كه سرگردان وحـــــيرانم من اكنـون

    به راي خويش راهم را نشــــان ده                     كه چون آهو گريزانم مــــن اكـــنون

                                           **************

    مرا اكنون نمــــــــا راه ســــعادت                       كه مــــــدرك باشــــــدم راه شقاوت

    تهــــي گردانم از هر مدرك ورنج                        نما لبريزم ازعشـــــــق وشــــقاوت

                                        **************

   "محمّد"جز به عشــــقت مي ننوشد                 به عشــــقت كل عـــــالم را فروشد

    خداوندا قســــم بر ذات پـــــــاكت                     زهجـــــــرانت دلـــــم،دائم خروشد

                                        **************

             محمّد انالويي دبير ادبيات فارسي شهرستان چادگان.زمان تحصيل در دانشگاه آزاد شهركرد.

خاطره

                                                 

                              هنگامي كه در قريه رزوه مدير دبستان بودم

   كرديم فنا عمــــري در مدرســــهءرزوه                        بسيــار كه بگرفتند بر بودن ما خــرده

   با جذبه اي وشـــــوقي با نيروي ما فوقي                   سنگيني هر كاري آمد ســـر اين گرده

   كرديـــــم قبول اين كار با مشكلي بسيار                   هركس كه فرمان دادگفتيم بر اين ديده

   ما عازم اين كارو انديشــــه پــــر اسرارو                     ديدند چو رقيبانم بسيار كه خنـــديده

   القصه در اين رزوه بسـيار شديم خـــسته                  زين كار كنيم ندبه گشتيم بس افسرده

   گفتندکه بيرون رو،گفتيم كه خوب گفتي                   يك دانهءدُرْ سفتي در فكر نســنجيـده

   گفتند تو كم كاري،گفتيم كه خـوب داني                   اســــب شرفي راني بانيـــّت لغــزيده

   در گفت وشنودما،در كشـــمكش ودعــوا                   شيطان لعين بر ما جنجال پســـنديده

                                   بگذشت چنين فرصت،مقرون به هر شدّت

                                   اين گردش ايّام است بر ما كه چه رقصيده

                                   اكــــنون كه بود پايان اين لحظهءبد بنيان

                                   شـــادم كه شوم دورو يك لحظه اي آسوده

                                                                               محمّد انالويي دبير ادبيات فارسي چادگان

چادگان عقد زمرد

                                         

   الا اي چادگـــان اي زاد گاهــــم                           بهيـــــــــن شهرها از ديـــــدگاهم

   به دور از اصفهان تو مي درخــشي                     اميد است تا ابــد فرخنـــده باشــــي

   به ايران شهره وخوش نام گشــتي                     براي اصـــفهان شهنـــــام گشــــتي

   به اصفانــــت اگر جايـي نمي بود                        به دنيــــا ز اصفــــهان نامي نمي بود

  "به تابســتان كه گرما رو نمـــايد"                         فغـــــان از عالــــي و دانـــــي برآيد

   به شهر چــــادگان آي و ببـينش                         سري بر آســــتان ســـاي وببيــــنش

   زسرسـبزي اين خــــاك گهر ريز                           به چشــــمانت بمـــــال وگردن آويـز

   چه لــذت دارد اين آب وهــوايش                         زشهر ومردمـــــــــان با صفــــايــش

   صفاهان را اگر باشــد صـــــفايي                       صفا از چادگـــــان دارد خــــــدايــي

   عروس عالمين گر اصـــفهان است                     به گردن عقد زيبـــا چـــادگان اســت

   بهاران بيشـــه ها همـــچون زمرد                     هزاران شـــخـــص در حال تــــــردد

   براين منزلگه همچون بهشـت است                  كه دهقانش چنين مينـو سرشــت است

   كنار زنـــــده رود ونعمـــــت آب                           همه شادند هم از شيـخ واز شـــــــاب

   صفــاي جاوداني دارد ايـــن شهر                      هــــواي زندگانـــي دارد ايـن شـــهر

   اگر خواهي هميــشه زنده باشـــي                  زدود اصفـــهـــــان آســـوده باشـــي

   به ايـــن فردوس اعــــلا رو بيـاور                       دمــــي از زنــــدگانـــي را ســــرآور

   كه تا يابي تو طــــعم زيستـــن را                     علـــــاج قلــــب وبيمـــاري تـــن را

   مــــهيا مـــسكن وويـــلابرايــت                        در ايـن عـــــمران توراويلاســـــرايت

   مهيا خوردن وگشتن در اين دشـت                  كه مي ارزد به گرگــــان وبه صد رشت

   اگر خواهي تو عـــــــمر جـاوداني                     ببايــــــد تا ابد اين جـــــــا بمــاني

  "انالو"مجـــملي از شــرح آن گفت                    ازايــــــن عقد زمرد دانه اي ســــفت

  

                                                                           محمّد انالويي دبير ادبيات فارسي چادگان

چادگان مهد دلیران

                                         

   چادگـــــــــان مهددليران بوده اســـت             سرزمين سبزشــــــيران بوده اســــــت

   گوئياازبدو خلقـت اين مــــــــــكــــان              در جهان مهردرخشان بــــــوده اســت

   مردمش در مهر وانســـــاني شـــهير             شهره در آفاق ايــــــــران بوده اســـت

   مردمــــــــانش باصـــــــــفا وبـــاحيا               اين صفت زيب كريمان بـــــوده اسـت

   بذل وبخشش در ميـــان مردمــــــان             پاك وروشن همچو باران بوده اســــت

   رعيتش پاكيـــزه ودادار دوســـــــت               ملجاءشاد فقيران بـــــــــوده اســــــــت

   خطه اي پر ازهــــــــنرهاي نفــيـس              مجمعي از جلوه داران بــوده اســــــت

   سرزمينش سبز،آبش خــوش گـــوار             نقشي از نقش بهاران بــــــوده اســــت

   مي وزد باد ملايـــــــــم در بـــــهـار                راح روح جان جانــان بوده اســــــــت

   مردملنش خوش خرام ودلـــــــربـــا               محفلي از گلعذاران بـــــــوده اســــــت

   مردمــــــــاني با ليـــــاقت،پر هــنـر               جايگاه شير مردان بـــــــــوده اســـــت

   مردمــــــــش آزاده وايـــــــثار گـــر                 جايگاه جان نثاران بــــــوده اســــــــت

   مردمان شـــــهره دارد اين مـــكــان              لاجرم مشهور دوران بــوده اســــــــت

   گرچه محروم است اين زيبـا مكــان              جايــــــگاه علم وايمـــــان بوده اســــت

   صـــــــــالح ودانشورو مــــرد فقـيه                همــــــچو"رباني"فراوان بـــــوده است

   شاعري دانا چون "مــــيرزا عزيـز"                در ادب چون مــــاه تابان بوده اســــت

   رهــــبري فرزانه در قرآن وديــــن                  چون "فصيحي ها"درافشان بوده اسـت

   همچو"مــــلا صالح"وهم"صـابـرش"              چون مه وخورشيد رخشان بوده اسـت

   بس شهـــيد خفته دارد اين زمـــتـين           مرحــــــــبا!شهر شهيدان بوده اســــت

   بــــستر ســــــرخ شهيـــداني عزيـز             بـــــاغ سرخ لاله زاران بوده اســـــت

   دوســـــــتداران علــــــــي مرتضـي              عاشقان عشق وعرفــــان بوده اســـت

   چون بهشت است سرزمين چادگـان          جايـــــــگاه حور وغلـــمان بوده است

   مــــيدرخشد تا ابد اين چــــــــادگـان           كوكبي بر بام كــــــــيوان بوده اســـت

   سرمـــــهءچشـــــــم"انالويي"همــين           ذرهءخاك شهيـــــدان بــــوده اســــــت

                                                       محمّد انالويي دبير ادبيات فارسي چادگان

زبان حال دانش آموزان،هنگامی که معلم آنها بازنشسته شده واز آنها خداحافظی می کندتاآنهاراترک کند

 

  اي جان جانـــانم مرو،اي نور چــشمانم مرو                 از دوريت افسرده ام،شــمع فروزانم مـــرو

  اي طوطي خوش گفتگو،اي محــــرم راز مگو                اي بهترين مونس مرا،اكنون به حرمانم مـرو

  اي بهــتر از مــادر مرا،اي از پـــدر بهتر مرا                     سيلاب اشك من ببـين،اي تاج دورانم مـرو

  ازكودكي غيـرازتو من،مونــس نبوده بهر من                روحم تويي اي مهربان،جانم تويي دانم مـرو

  اي  بهترين خـلق خــــدا،اي جانشــين انبيا                 اي ليلي جانم بيا،سـرو خرامانـــم مــــرو

  مشكن توقلبم روبرو،برگوسخن هامــــوبه مو               بر من كلام گل بگو،از باغ رضــوانم مــرو

  گر ميروي آرام رو،در لحضــــه هاي شام رو                  چشمـــم نبيند رفتنت،عمـــر شتابانم مـرو

  هرلحضه دريادم تويـي،اي تومن ومن هم تويي            پشت وپناه من تويي،اي روح شـــادانم مـرو

  اي شاهد دوران من،آتش زدي بر جـــان من                ميسوزم از هجر تو من،عشــق فراوانم مــرو

  من هم بر آن پيمانه ام،تا باز آيــــي در برم                  روشن كني کاشانه ام،مشكن تو پيــمانم مرو

  پيشم بماني زنده ام،دورم كني مـــن مرده ام             من جان به راهت مي دهم،اي ماه تابــانم مرو

  از عشـــق توديوانه ام،مجنـــونم و آواره ام                    مگـــذار تنــهايم دگر،در اين بيابــانم مرو

  اي مايهءشادي مــن،لطــــف خدادادي من                   اســباب آزادي من،همـــچون اسيرانم مـرو

  گرمي روي تنهـا مرو،بي اين اسـيرخـودمرو                  يابي خبر از مــن مرو،عــشق توسامانم مرو

  گرمــيروي با خــود ببر ،اين پارهءتن راببر                      بر نالـــه هاي من نــگر،گريان ونالانم مرو

  اي عشق توآتش به جان،شرح فراق من بخوان            نالم زسوزعـشق تو،هــم دردو درمــانم مرو

  يادر كنار من بمان،يا ده به مـن خـط امــان                   اي تكيه گـاه بي امــان،اي دين وايمانم مرو

  توشمع ومــن پروانه ام،از غيرتوبيــگانه ام                    تنهاي تنهامانده ام،مــي سوزد اين جانم مرو

                                         اشگم شده رنگ شفق،در جان نمي ماند رمق                         

                                          برد از"انالويي"سبق،آن سوز هــجرانم مرو                            

 

                                                                                                      با تقديم احترام

                                                                    محمّد انالويي دبير ادبيات فارسي شهرستان چادگان 

زبان حال بازنشستگان آموزش وپرورش

    گرچه رفت از دســـــت تاج افتخار                     رفتـــم ازگردونهءخدمــت كنـار

    ريزم ازمژگان خودسيـــــلاب خون                     زين تغابن گشته چشمــم اشــكبار

    روسفيــدم پيش خالـــــق جاودان                    چون فدا كردم وجـــودم بحـر كار

    چون معــــلم جانشين انبياســــت                   خــادم خـــلق خــــــدا و رازدار

    بــــودم اندر آسمـــانها بامــلك                         هم جلــيس وهــم نوا وهم شــعار

    عشق در مــــن شعله ميزد لحظه ها               حاصــل تعلــيم باشــد يادگــار

    سوخــتم چون شمع خاموش وحزين                وقف كردم عمــر وجان خـود نثار

    همچو خورشید درخشــــان بوده ام                  دانش آمــــوزان به دورم ماهـوار

    افتخارم سالها چون شـــــــمع بود                    دانـــش آمــوزان مرا پـروانه وار

    از ضـــــــياءخود نمودم روشني                        صــبح كردم بهرشان شـب ها تار

    مجلـــس درسم صفا وعشق داشت                پرورش دادم به دوران شــاخــسار

    از خــدا گفتم ،زقرآن و ز ديــــن                         از مـعـــاد و آخــرت ،روز قـرار

    وادي تدريس را با ســـــر ،نه پا                       مي دويدم هم چو مـجنون بي قــرار

    سخت ها آسان شده ازفرط عــشق                ليلي من درس بوـــد وكـــار زار

    انتــــظارم بود توفيـــق از خدا                          در مقــــام علـــم بودم خاكـسار

    هاتفم از غيب مي داد ايــــن ندا                      بر مـــعلـــم آفريــن وافتــخار

   "بازنشسته"افتخارمــــــلت است                      افتخــار دولــت اســت واعــتبار

    احترامش واجب پيـــــرو جوان                          چون كه او بنمــوده كاري شاهكار

    از وجــود اوســـت در عام بسي                       صفحهءتاريخ گشته زر نــــــگار

    ازخــــدا خواهم كه در روز جزا                           عفو بنــمايد ،نباشــم شرمـــسار

    اي خــــدا توفيق ده در زندگي                          روح مـــا را شاد گـردان چون بهار

    رحــــمتي هم بر"انالو"كن نثار                         چون بـــسي فرسـوده گرديدو نزار            

    مي نمــايم فخر زين شغل شريف                    چون كه تعليم است شغل كردگــار      

                                                                                                         باتقديم احترام

                                                                                              محمّد انالويي دبير ادبيات فارسي

زبان حال مادر شهید درسوگ فرزندش

       اي شمع شب تارم خون از غـم تو بـارم          گشته كمر من خــم، از زاري  بســـيارم

       گويند كه تو رفتي،اما تو هـنوز هســتي          مي بينمـت اي مادر،دست بر سـر تو دارم

                                     جــان دلــم اي مادر بامن سخني داري؟

       رنــج محني بردم،خون جگري خـوردم            خوش بود دلم اينكه،شـــاخ گلي پروردم

       چند سال اميدم بود،دايم سخن مــن بود         در مــوقع دامادي،من حجلهءتو بيــــنم

                                     شد حجله ات اي مادر،خون بارگي و زاري

       سخت است به هرمادر،داغ غم جان پرور       مشــكل بتوان اين غم،بيرون كنـدش ازسر

       هر وقت  برآيد  ياد ، ما را برآيـد  داد               اي شيــرهء جــان خورده،بازآي دگر از در

                                     مـــن منتظرم مـــادر،تاازسفر آيي تو

       اي خفته به زيرخاك،ازمرگ تواين دل چاك         هرچندكنم من صبر،قلب است نه هرخاشــاك

      كي موقع ديداراست،ازچه شــب من تاراست        كاشانهء توگور است ، از خنـجر آن  ســفّاك

                                         از بعــثي بد كردار،مظلوم وشهيدي تو

                                                                                           ارادتمند خانواده شهدا

                                                                      محمّد انالويي دبير ادبيات فارسي چادگان 6/11/71

 

نوع دوستی

     دلا  تا مي تواني غم شكـن بــاش             ترحّم كن به مـردم صف شكـن باش

     مكن ظلمي تو، مشكن  قلـــب مردم          بپرهيز از گـمان ها ، لب شـكن باش

     لب از غيبت فرو بنـدو زتهمــت                   بترس از عاقبـت شيرين سخــن باش

     هنر داري اگر ، مردانـگي كـــن                   بكن رحمـي،دمي هم خودشكــن باش

     غم خود،مردم وبيـگانه را خـــور                  براي  رفع  غــم ها  ريشه كـن  باش

     فقط نسبــت به كار خود مينديش               براي  ديگـران  با    خويــشتن  باش

     بدي و خوبـي از آثارباقي اســت                 تو  بــا  افراد  بد  پيمان شكن   باش

     اگرحالي بدسـت آوردي اي دوسـت             به  نزد  خالقــت   شكر شكن   باش

     بگو يارب رهايم كــن ز ظلمـت                   هوا دار  دل  اين   سر شــكن   باش

                                       "انالو"را  مبر از خاطر خويش

                                     دمي باياداين بي خويشتن باش

                                                                                                          باتقديم احترام

                                                                                             محمد انالويي دبير ادبيات فارسي

                                                                                                  شهرستان چادگان 30/3/82